Onze »Toren van Babel« is een beetje aan het instorten – de toren van ons allen! Want deze keer is het niet de crisis van een enkeling of van één familie, wij allen zijn aan deze corona-crisis onderhevig. Daarom valt er ook makkelijker over te praten en kunnen wij onze zorgen met anderen delen: Gaat dit weer over? En hoe lang zal dit duren? Maar nog hopen wij dat het niet zo erg wordt, dat wij er nog goed van afkomen, zonder dat het al te veel pijn doet. Tegelijker tijd lijkt alsof deze crisis nodig was: Het ging ons té goed. Onze levensstijl was een »heilige koe« geworden, met vele »gouden kalfjes«. Wij hadden God niet nodig – een sterk IK voldeed. Wij zelf maakten de dienst uit, we hadden alles in de greep (dachten wij). En nu komt het Leven, de rechter hand van God, en laat ons zien hoe broos onze ingebeelde eigen-macht is. Onze macht blijkt niet voldoende te zijn om het »virus« zomaar een halt toe te roepen. Wel kunnen wij (met ons beetje macht) proberen te leren wat deze crisis van ons vraagt. Want een crisis »dwingt« mensen tot iets dat zij nog niet kennen of nog niet hebben meegemaakt – individueel maar ook maatschappelijk en in dit geval globaal. Door een crisis heen te gaan betekent te leren.
WAT MOETEN WIJ LEREN?
Door de corona-crisis zijn wij onze normale houvasten kwijt: reizen, op stap gaan, boodschappen doen, uit gaan eten, een terrasje pikken, contacten met anderen …Ze zijn er nog maar ze vervullen hun functie als houvast niet langer. Deze crisis heeft laten zien dat deze houvasten in het luchtledige hingen, dat zij niet verbonden waren met de aarde (natuur) en met de hemel (God). Houvasten die nergens aan vast zitten zijn geen échte houvasten – toch? Maar als onze gebruikelijke houvasten geen bestand hebben worden wij met de vraag geconfronteerd wat nou écht in het leven telt. En ook met de vraag wat deze crisis nou eigenlijk van ons wil. Als wij willen begrijpen wat wij in deze crisis moeten leren hoeven wij alleen maar te kijken waartoe zij ons sowieso »dwingt«. Dit gedwongen worden roept natuurlijk een gevoel van onmacht op, want hier wordt van ons iets gevraagd dat wij nog niet kennen of kunnen. En hierop zijn wij niet voorbereid!
CRISIS ALS LEERSCHOOL
Klopt, hierop zijn wij niet voorbereid. Want de crisis zelf is – als leerschool – een voorbereiding op de volgende fase van onze ontwikkeling, deze keer dan eerder op geestelijk vlak. Deze corona-crisis vraagt om van alles minder te doen, terug te keren naar rust en eenvoud, naar de familiekring – of net niet. Dan kan eenzaamheid de kop opsteken. Misschien niet leuk maar leerzaam. De crisis brengt ons weer terug bij wat wij allang vergeten waren: de essentie, de dingen die van essentiële aard zijn. Terug naar de »basics«, zoals dit tegenwoordig heet. Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen basics, dus dingen die voor hem of haar écht belangrijk zijn. Maar er zijn ook basics die wij met z´n allen delen en nodig hebben: een goed klimaat, schone lucht, zuiver drinkwater, eten zonder gifstoffen. En gezondheid, dat hebben de ouderen onder ons allang begrepen. Deze crisis dwingt ons ook terug te keren naar onszelf. Op eens moeten wij voor onze binnenkant zorg dragen en hebben wij last van belangrijke vragen: Wie ben ik als dit alles wegvalt? Wat kan ik uit deze afgedwongen eenzaamheid leren? Wat is eigenlijk Leven en bestaat er een God? Terug naar onszelf en naar God, want die waren wij in alle bedrijvigheid ook uit het oog verloren. Crisis is de leerschool van het Leven. Als deze crisis te snel overgaat en wij binnenkort terug zouden kunnen keren naar het oude leven (wat wij natuurlijk hopen!), dan bestaat het gevaar dat wij niets uit deze crisis leren. Dan moet er nog een golf komen – of zelfs twee? De Wijsheid van het Leven weet wat goed voor ons is. Het is een beetje als in de normale school: Hoe beter wij meewerken hoe minder pijn het doet! Het eerste tentamen is al gehaald: Wij hebben laten zien dat wij samenhorigheid, verbondenheid en solidariteit nog niet vergeten zijn. Geweldig – toch?
Vaalser Weekblad, 10 April 2020