Gemopper hoort bij deze tijd – of hoort het bij het mens-zijn? Waarschijnlijk allebei. Want de beste »stuurlui« staan aan wal en de beste »scheidsrechters« zitten op de tribune. Voordat ik straks de politici ga bekritiseren, wil ik daarom vooraf eerst laten weten dat ik alle respect heb voor de mensen die in deze corona-tijd de leiding hebben. Ik zou beslist niet met ze willen ruilen. Dan liever mopperen. Premier Rutte zei eens: “Met 50% van de kennis moeten wij 100% van de beslissingen nemen.” Niet gemakkelijk. Gelovig of niet, ook politici zijn (net als wij) niet vrij van de angst voor de dood. Wij hebben dus de vertegenwoordigers die bij onze bange mentaliteit passen. Maar los van hun persoonlijke angst-gesteldheid: gaan de politici ook naar andere geluiden luisteren? Naar kritische stemmen die het corona-beleid vanuit een ander perspectief bekijken? Want ook de media spelen hun aparte rol in dit enge angst-spel. Het sensatie-journalisme pusht deze angsten, want het gaat nog steeds om kijkcijfers en oplages, toch? Bovendien zorgen de media ervoor dat je niet op andere gedachten komt. Je mag niet meer anders denken dan het jou – politiek correct – wordt voorgeschreven. In moderne taal noem je dit brainwash of mind-control. Door de eenzijdige informaties die de mainstream-media ons aanbieden worden wij in een passieve houding gehouden, zodat kritiek al verdwijnt vóórdat zij opkomt.
KRITISCHE GELUIDEN
In de beginfase van de corona-crisis waren de maatregelen waarschijnlijk zinvol om de spits af te zwakken (flattening the curve). Toen werden zij ook door de bevolking geaccepteerd. Van deze spits spreekt er nu niemand meer. En ondanks dat de maatregelen soepeler zijn geworden, is deze acceptatie én de waakzaamheid van mensen ondertussen duidelijk minder geworden. De maatregelen worden door veel mensen niet langer als bescherming ervaren, eerder als »vrijheidsberoving«. Daarom komen er ook in Nederland steeds meer kritische stemmen bij die de gevolgen van de maatregelen onder de aandacht brengen. Zelfs in een krant als NRC worden er (voorzichtige) vraagtekens bij het corona-beleid geplaatst. Regelmatig worden er door »Café Weltschmerz« op YouTube interviews met kritische wetenschappers geplaatst die voor de ernstige gevolgen van de maatregelen waarschuwen. Er werden zogenaamde »brandbrieven« van Nederlandse artsen en van GGZ-medewerkers (op internet) gepubliceerd die op de gevolgen van de maatregelen voor zieke én gezonde mensen wijzen. Ook bestaat er ondertussen met »viruswaanzin« een grote tegenbeweging, met een breed draagvlak. Allemaal »spinners«? Of mensen die nadenken en bezorgd zijn over de schadelijke gevolgen en de richting die de corona-politiek neemt? Het grondrecht op vrijheid en op vrije meningsuiting wordt zo zeer ingeperkt dat mensen gaan demonstreren. Onder meer gaan ze ook hun bezorgdheid met betrekking tot de democratie onder woorden brengen. Het gevaar is namelijk dat er, naast de gezondheid van de overige bevolking, ook de democratische spelregels overboord gaan. Een staat die zulke demonstraties verbiedt, onderdrukt deze stemmen en roept zo voor de toekomst nog grotere problemen op.
KRITISCHE VRAGEN
Gelovig of niet – élke beslissing is een probleem. Voor iedereen en zeker voor politici! Niemand weet waar wij uitkomen, want er bestaat nou eenmaal géén veiligheid. Omdat dit niet goed uit te houden is, proberen de politici deze corona-crisis met een logica te »managen« die door de angst voor de dood is beïnvloed. Als wij deze logica (moeten) volgen, bestaat de kans dat wij de échte les missen. Maar hoe met deze situatie om te gaan? Moet je – op werelds niveau – tegen deze »vrijheidsberoving« in opstand komen? Of moet je – op spiritueel niveau – je erbij neerleggen en leren wat er aan de eigen binnenkant te leren valt? Welk van deze niveaus is belangrijker? En is verzet niet ook spiritueel? Ligt de drijfveer voor verzet in de wens om de schadelijke gevolgen van de maatregelen te beperken of ligt deze drijfveer bij het ego dat om zijn individuele vrijheid vecht? Soms kan verzet een »heilige plicht« zijn. Maar wie bepaalt dit? Welk is de juiste weg? Als ik het eerlijk mag bekennen: ik weet het niet, écht niet. Nog niet eens voor mezelf!
Vaalser Weekblad, 7 Aug. 2020
Comments